Τα χρονικά του Com-X λοιπόν, ή Ψωμ-Χ όπως είχε γραφτεί κάπου, κάπως, κάποτε και κατά λάθος. Από την αρχή σχεδίασης της ιστοσελίδας, είχα στο μυαλό μου αυτόν τον σύνδεσμο, αλλά τώρα που ήρθε η στιγμή να γράψω κάτι, δεν ξέρω τι θα είναι αυτό! «Μα τα χρονικά ανόητε!», μου λέει μέσα στο κεφάλι μου η φωνή του Μπένι Τσιμόλι και εγώ κάνω : Ααααααα!!! Τα χρονικαααα!!!, χωρίς φυσικά να κατάλαβα για το τι πρέπει να γράψω, αλλά συμφώνισα απλά για να φύγει αυτή η φωνή από το κεφάλι μου! Οπότε... ότι και να διαβάσετε από τα ακόλουθα, να γνωρίζεται ότι είναι τα λόγια ενός φλύαρου «και ανόητου!». Μα καλά τι πρέπει να κάνω για να φύγει αυτή η φωνή;
Έτσι λοιπόν ξεκινώ.
Για πολύ καιρό τριγυρνούσε αυτή η ιδέα στο μυαλό μου. Για την δημιουργία του περιοδικού-fanzine μιλάω. Ήθελα να εκδώσω, «ψώνιο», κάτι δικό μου, «γιατί κανένας άλλος δεν θα το έκανε»... Καταρχήν δεν δοκίμασα να δώσω προς έκδοση, «δειλέ», τίποτα από τα λιγοστά κείμενα μου πριν το Com-X και κατά δεύτερον αρκέσου σε μικρά και αραιά σχόλια. «Γιατί τι θα κάνεις;» θα ξύσω το κεφάλι μου!!! «...;...;...;»
Και όπως έλεγα, ήθελα να δείξω κάτι δικό μου και σε άλλα άτομα και όπως φανταζόμουνα και άλλοι ήθελαν να το κάνουν. Έτσι αποφασίζω να πω στον antonys τότε, Απρίλιος 2004, την ιδέα μου (και όχι στον Μπένι Τσιμόλι γιατί κάτι είχε κάνει -και- τότε και αποφάσισα να τον αφήσω δεύτερο(βασικά τίποτα δεν είχε κάνει... απλά το έμαθε δεύτερος)) για να μου πει την γνώμη του. Ο antonys το είδε πολύ θετικά και αρχίσαμε, εν μέσο μιας εργασίας για την σχολή μας (ξέχασα να πω ότι σχεδόν όλοι μας ήμασταν φοιτητές του τμήματος Βιομηχανικής Πληροφορικής στο Τ.Ε.Ι. Καβάλας. Μονάχα ο Alpha Delta με τον Αίαντα φοιτούσαν στην ηλεκτρολογία και ο Dash Yarou στο τμήμα Διαχείρισης Πληροφοριών) να το συζητάμε και να κάνουμε ένα πλάνο για το περιοδικό. Την άλλη μέρα (εν μέσω ξανά της ίδια εργασίας, η οποία μας καθήλωνε για μέρες και κατά όλη την διάρκεια τους σπίτι μου) αποφασίσαμε να το πούμε και στον Μπένι Τσιμόλι «Πως και έτσι;». Αντέδρασε θετικά και αυτός, σε σημείο μάλιστα που χοροπηδούσε χτυπώντας παλαμάκια και κατά την διάρκεια αυτής της εργασίας, συζητούσαμε χαμηλόφωνα «όχι και τόσο» για να μην μας ακούσουν οι άλλοι που συμμετείχαν στην εργασία και πούνε ότι δεν συμμετείχαμε (ήμασταν συνολικά εφτά!!!). «Σιγά την δουλεία που κάνατε, όλο σκάκι παίζατε». Για την ιστορία, στην εργασία πήραμε όλοι μας δέκα!
Μετά το πέρας της εργασίας και αφού είχαμε παρουσιάσει ήδη την ιδέα μας σε όλους τους γνωστούς, αποφασίσαμε μαζί με τον Alpha Delta (και όχι τον Dash Yarou που δεν πίστεψε και πολύ «έως και καθόλου» στην ιδέα) να την θέσουμε σε πράξη. Έτσι λοιπόν, η αρχική αυτή πανίσχυρη τετράδα των Έψιλον Έψιλον, antonys, Μπένι Τσιμόλι και Alpha Delta, αποφασίζει να ξεκινήσει το περιοδικό. Σκεφτήκαμε πολλά για την έκδοση του, όπως να το βγάλουμε φωτοτυπίες δωρεάν στα φωτοτυπικά του ΤΕΙ, αλλά όλοι μας θέλαμε κάτι καλό «Τρομάρα σας!», και δική σου «Όχι δική μου». Σκεφτήκαμε λοιπόν την ιδέα των χορηγών. Έτσι η έκδοση του περιοδικού έγινε μέσο χορηγών που συνεισέφεραν οικονομικά. Πότε όμως δεν εκμεταλλευτήκαμε αυτή την ιδέα των χορηγών. Τα χρήματα που εισπράτταμε ήταν ακριβώς τόσα όσα χρειαζόμασταν για την πληρωμή του τυπογραφείου. Σκεφτήκαμε φυσικά και άλλες πηγές χρηματοδότησης όπως το συμβούλιο του ΤΕΙ και τον δήμο, αλλά τα κομματικά γρανάζια και τα γρανάζια της γραφειοκρατίας φρέναραν αυτές τις προσπάθειες.
Επιστρατεύουμε και τον ειδικό στα manga και στα anime, Yami Peter, και με τα κόπων και βασάνων (και την βοήθεια, μικρή στα πρώτα τεύχη, του Yiatsek) εκδίδεται το πρώτο τεύχος (ασπρόμαυρο, όπως και όλα τα τεύχη που ακολούθησαν). Πολλοί νόμισαν ότι ήταν ένα πυροτέχνημα (όπως π.χ. ο Bruce και ίσως και η elparadi) αλλά μετά από δέκα πέντε μέρες βγήκε το επόμενο τεύχος, με τους ίδιους συντελεστές και όλοι οι επικριτές και κινδυνολόγοι τρίβανε τα μάτια τους (Ναι! Σε εσένα το λέω Dash Yarou «Ναι σε εσένα» χαχαχα! (άντε... ίσως να μην ήταν επικριτής και κινδυνολόγος, αλλά σίγουρα δεν πίστεψε)). Και με την έκδοση του δεύτερου τεύχους ήταν που η ζηλιάρα elparadi θέλησε να μπει στην ομάδα μας. Εμείς φυσικά την δεχτήκαμε γιατί ήξερε να σχεδιάζει πολύ καλά, όταν το ήθελε «Ενώ εσείς, είτε το θέλατε είτε όχι, σχεδιάζατε χάλια».
Τα δύο πρώτα τεύχη βγήκαν τον Ιούνιο του 2004 (το είχαμε σχεδιάσει δεκαπενθήμερο αλλά στην πορεία κάπως ξεστράτισε αυτό το εγχείρημα). Από τον Σεπτέμβρη επιστρέψαμε δυναμικότεροι. Προετοιμασμένοι ψυχολογικά και μόνο ψυχολογικά, γιατί κανείς δεν είχε κάνει -όπως είχαμε συμφωνήσει, πέρα από λίγες εξαιρέσεις- μέσα στο καλοκαίρι, υλικό για τα τεύχη που θα ακολουθούσαν. Μάλιστα ο Alpha Delta μας την έκανε, επηρεασμένος φανερά από την περίοδο του καλοκαιριού για τα επόμενα δύο τεύχη. Επέστρεψε όμως μαζί με τον Dash Yarou.
Για να μην τα πολυλογώ «ήδη το κάνεις» είχαμε δύο προβλήματα από την αρχή του περιοδικού. Το ένα είναι ότι δεν είχαμε σχεδιαστές, και ήταν ένα περιοδικό που βασιζόταν στα κόμιξ. Αυτό το πρόβλημα διορθώθηκε αρκετά με την προσθήκη της elparadi και ακόμα περισσότερο με την προσθήκη του Τζανέτου Τζανέτου. Το δεύτερο και ποιο σημαντικό, που ήταν και ο σημαντικότερος λόγος που σταμάτησε το περιοδικό, ήταν το οικονομικό. Συνεχώς ψάχναμε χορηγούς. Είχαμε φυσικά τρεις που μας στήριζαν σε όλα τα τεύχη, αλλά ψάχναμε συνεχώς να συμπληρώσουμε τους υπόλοιπους (διότι δεν θέλαμε να παίρνουμε μεγάλα ποσά από κανέναν). Στο σύνολο ήταν έξι.
Αν εξαιρέσουμε αυτά τα προβλήματα, όλοι μας, με πρώτο εμένα, περνάγαμε πολύ καλά. Σχεδιάζαμε, γράφαμε... γενικά δημιουργούσαμε. Μπορεί σε κάποιους «ή και σε όλους» να φανούν κάποια άρθρα «ή και όλα» πολύ τρελά. Φυσικά με το δίκιο τους. Το «Στα κεραμίδια; φάτε φέτα» του έκτου τεύχους σίγουρα είναι πέρα από τα όρια τρελό «πολύ πέρα από τα όρια» όπως και το «Μελέτα τα τάλεμα» του ένατου, «καλά για αυτό δεν το συζητάω». Αυτοί που το έγραψαν είχαν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα «και συνεχίζουν να έχουν». Ίσως και το σλόγκαν στην αρχή κάθε τεύχους «Μια προσφορά στην ένατη τέχνη» φανεί υπερβολικό, αλλά όπως και να έχει... είναι μια προσφορά. Τώρα αν άρεσε στην ένατη τέχνη ή όχι... είναι δικό της θέμα.
Επίσης τα ονόματα που χρησιμοποιούμε δεν είναι τα αληθινά μας «Σωωωωωπα ρε μεγάλε!!!» και αυτό γιατί δεν μας ενδιέφερε η προσωπική δημοσιότητα. Το κάναμε όλο αυτό γιατί μας άρεσε και μας ευχαριστούσε. Πάντως τα περισσότερα καλλιτεχνικά ονόματα έχουν σχέση με τα πραγματικά, όπως τα Έψιλον Έψιλον και Alpha Delta που είναι τα αρχικά του ονόματος αλλά και τα antonys, elparadi και Yami Peter που έχουν για ρίζα τα πραγματικά. (Α! Το Τζανέτος Τζανέτος είναι το μόνο αληθινό όνομα).
Με αυτά τα ολίγα θα κλείσω... «πολύ λίγα... τι να σου πω...». Μα καλά φωνή του Μπένι Τσιμόλι, σταμάτα επιτέλους να μιλάς μέσα στο κεφάλι μου. «Δεν είμαι ο Μπένι Τσιμόλι ανόητε, αλλά η ροζ τσιχλόφουσκα που κατάπιες πριν πέντε χρόνια και που θέλω άλλα δύο για να αφομοιωθώ πλήρως από τον οργανισμό σου».
Πέφτω γονατιστός, πιάνω το κεφάλι μου, κοιτάζω προς τον ουρανό και φωνάζω «Οοοοοοοοοοοοοοοοχχχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι».*
*Το τελευταίο ήταν ένα κοινωνικό μήνυμα. (Για όσους δεν το κατάλαβαννννννν.ν - πως μου ξέφυγε αυτό;)